انسان‌ها بدون اراده به دنیا می‌آیند، بدون اراده رشد می‌کنند و تغییر شکل می‌دهند. خوب دقت کرده‌اید که یک نوزاد در سال‌های اول زندگی‌اش هر هفته تغییر چهره می‌دهد و به هر چیزی واکنش نشان می‌دهد؟ با ورود به مدرسه، کودکان هوشیارتر می‌شوند، اما رشدشان متوقف نمی‌شود. تا بیست‌سالگی، چهره، تن صدا و رفتارشان مدام در حال تغییر است. اما در سنی، مثلاً سی‌سالگی، دیگر چهره‌ها تغییر نمی‌کنند؛ چین‌وچروک‌ها رشد می‌کنند، موها سفید می‌شوند، و شاید ریزش مو، افتادن دندان، کاهش دید و حتی تغییر رفتار هم رخ دهد. آری، رفتار انسان‌ها قابل تغییر است. انسان بی‌اراده پیرامون خود را انتخاب می‌کند و مدام در حال تغییر است؛ یا در مسیر پیشرفت، یا غرق در بدبختی. گاهی برای پیشرفت، بی‌رحمانه‌ترین روش را انتخاب می‌کنند و گاهی متواضعانه پیش می‌روند. اما عده‌ای از افراد هستند که به نوزادی برمی‌گردند؛ برای پیشرفت، مدام چهره، هویت و شخصیت خود را تغییر می‌دهند. آن‌ها فراموش می‌کنند که بزرگ شده‌اند و همچنان به دنبال اسباب‌بازی‌های کودکی‌شان می‌گردند، اما این بار اسباب‌بازی آن‌ها جایگاه، مسئولیت، پست و مقام است. برایشان فرقی ندارد که طرف مقابل چه کسی است؛ آن‌ها فقط به اسباب‌بازی بزرگ‌تر فکر می‌کنند و مانند کودکی، با دادوفریاد و گریه‌وزاری می‌خواهند دستشان پر باشد. این افراد نمی‌توانند در بزرگی خود غوطه‌ور شوند و مانند انسان‌های متشخص، متناسب با تحصیلات و موقعیت اجتماعی‌شان، از نعمت‌های الهی بهره ببرند. بوی انتخابات مشام‌ها را آزار می‌دهد؛ ثبت‌نام‌های جدید، جایگاه‌ها، سوگندها و عهد و پیمان‌ها… همه ما، در هر سن و جایگاهی، در این انتخابات شریک هستیم و باید مراقب اسباب‌بازی‌هایی باشیم که در دست دوستان کودک‌بزرگ‌شده‌مان است. راه‌های رسیدن به موفقیت، سخت و آسان است؛ تلاش، همت و بزرگ‌منشی می‌طلبد. نفر داغ کردن دیگر دِمُده شده است! کمی تأمل کنیم؛ افرادی که وارد عرصه می‌شوند، ۳۰ سال به بالا دارند و تغییراتشان علنی شده است. اما اسباب‌بازی‌ها هم بزرگ و بزرگ‌تر شده‌اند؛ فریادها به نعره تبدیل شده‌اند و دوستی‌ها، نردبان ترقی. *همتی برای تلاش…* *با احترام، فاطمه پوراکرمی*
- ۰۳/۱۱/۲۵